مامان بیکار میشود

سلام صدرای عزیزم .پسرک قشنگم.

بعد از یه غیبت دوماهه امروز اومدم تا وبلاگتو آپ کنم.

اگه بخوای دلیل این غیبت و بدونی باید بگم این دوماه روزهای بلاتکلیفی مامان بود.

اصلا نمیدونم برات بگم یا نه؟ میترسم زمانی که اینارو بخونی با خودت بگی این وبلاگ مامانمه یا من؟

اما چون یه جورایی  بیشترش به تو مربوط میشه برات یه کوچولو بگم که تو این دوماه مامان یکی از بزرگترین تصمیماشو گرفت و اونم این بود که به خاطر وجود نازنین تو دیگه سرکار نره.

راستش گرفتن این تصمیم برای مامانت که 5 ساله داره کار میکنه سخت بود اما این تصمیم به تمام ناراحتی هایی که تو تو محل کار میکشیدی می ارزید .

از اینکه تو رو با خودم میبردم محل کارم عذاب وجدان گرفته بودم آخه خیلی اذیت میشدی و مامانم نمیتونست کاری از پیش ببره.

الان که دارم اینا رو مینویسم تقریبا یه ماهی هست که دیگه سرکارنمیرم و به هیچ عنوان از تصمیمی که گرفتم پشیمون نیستم.چون کنار پسرم هستم و به اون میرسم.